İstanbul’da geçirdiği bir haftanın sonunda bizimle ilgili izlenimleri sorulduğunda şunları söylüyor;
"Türklerin evine gittiğinizde, tanımasalar da buyur ediyorlar. Siz oturmadan kimse oturmuyor. Siz sofraya geçmeden kimse geçmiyor. En iyi yere sizi oturtuyorlar. Siz yemeğe başlamadan kimse başlamıyor. Zorla her yemekten tattırıyorlar. Siz kalkmadan kimse, evin çocuğu bile sofradan kalkmıyor. Çay, kahve, meyve, ikramı bitmiyor. Herkes sizi rahat ettirmek için uğraşıyor. Kumandayı bile elinize veriyorlar. Sırtınıza, altınıza yastık konuyor. Yorgunluktan ölseler bile siz kalkmadan kimse gidip yatmıyor. Gitmeye yeltendiğinizde bu kez bırakmıyorlar. Yataklarını veriyorlar, kendileri kanepede, koltukta yatıyor.
Sonra evden çıkıyorsunuz, aynı insanlar 180 derece değişiveriyor. Herkes arabasını birbirinin üstüne sürüyor, arabanın burnunu çıkarmazsanız kimse kimseye  yol vermiyor. Kornalar, küfürler, el kol işaretleri olağan davranış.  Şerit değiştirmek  mümkün değil. Yaya iseniz ışık olmayan bir geçitten imkânı yok geçemezsiniz. 
Evde öyle, arabada böyle. Nasıl oluyor? Ben bu işi çözemedim!"
BİZDE ÇÖZEMEDİK .