İstanbul'da berberler, 14. yüzyılda, koku ve esans satıcılarıyla birlikte Ayasofya civarında bulunuyordu. Kanuni döneminde ise, kahvehanelerin açılmasıyla, berberler de bu mekanın bir köşesinde yer kaparlar..
IV: Murad'ın kahvehaneleri kapatmasıyla yeniden bağımsız olarak çalışmaya başlayan berberler, padişahın vefatı üzerine yeniden açılan kahvehanelerde, nargileler arasındaki köşelerine dönerler..
II. Mahmud'un 1826'da Yeniçeri Ocağı'nı kapatmasıyla, berberler kahvehanelerden bir kez daha kopar...
Çünkü o dönemde kahvehanelerin çoğunun sahibi yeniçeridir !..
Her yeniçeri kahvehane yaptırıp açamazdı. Kahvehane açıp işletmek bir zorbalık ayrıcalığıydı. Kaldı ki, zorbalık olmadıkça bu kahvehaneler döşenemez, içinin takımları bile sağlanamazdı. Zira, bu mükellef ve muhteşem yeniçeri kahvehanelerinin hepsi, sahipleri tarafından bir para harcanmadan açılırdı. Zorba ; palasının parladığı ve sesinin gürlediği semtin, Müslim veya gayrimüslim, zengin ve hallice ne kadar tanınmış siması varsa isimlerini bir deftere yazar ve her ismin yanına, açacağı kahvehane için dilediği eşyayı kaydederdi. Daha sonra bir adamını bu defterle birlikte, kaydettiği bu kişilere gönderirdi. Bu tebliğe muhatap olanlar istenileni hiç duraksamadan yollardı, hatta bazen kendisi götürürdü !..
İstanbul'da batılı anlamda ilk berber dükkanı II. Abdülhamid zamanında açılmıştır..
Dükkan sahibi olanlar ve olmayanlar diye ikiye ayrılan berberlerin seyyar olanları duvar diplerinde, köşe başlarında ve cami avlularında bulunurlardı. Seyyar berberlerde tıraşın yarım kalma tehlikesi her an için vardı !. Uzaktan zabıta çavuşunun geldiğini gören berber, eşyalarını topladığı gibi kaçardı. "Tası tarağı toplamak" deyimi, seyyar berberlerden günümüze kalan bir mirastır..