“ 8 Mart Emekçi Kadınlar Günü” olan bugün de eline karanfilini alan koşacak kadınlara. Sanki döven, söven, eziyet eden, öteleyen kendileri değil gibi kutlayacaklar bugünü. Bu fotoğraftaki kadınlar anaydı, kız kardeşti, eşti ve hepsi ÖLDÜRÜLDÜ. En temel hakkı olan yaşam haklarına bile saygı duyulmadı. Kocaları aldattı sustular, işkence gördüler sustular. Çünkü “ BOŞANMAK” çok ayıptı. Sonra bir şeyler medenileşti boşanabilir hale geldiler. Bu sefer de erkeklik duyguları kabaranlar nasıl benden ayrılırsın diyerek kurşunladı, bıçakladı, hatta YAKTI. Öte taraftan kadının kadına uyguladığı bir şiddet var. Dedikodu, iftira, başkasının eşine göz koyma...Böyle günlere bakınca herkes hak savunucusu herkes çiçek. Peki bu kadınlar size ne yaptı sevgili insanlar? Çocukluktan, mezara yüreğini ortaya koyan analar neden ağladı? Canın yanınca bile “ anne” diye ağlıyorsun. Gözündeki yaş, kalbindeki sızı bu kadar ağırsa neden saygı duyamıyoruz neden hep lafta? En büyük kabadayılık efendiliktir. Unutmayacağız, unutursak kalbimiz kurusun dediğimiz Münevver Karabulutlar, Emine anneler, Özgecanlar unutuldu, toprak oldu. İnsanoğlu böyledir çok da vefa beklememek lazım. Tıpkı hayvanları koruma derneğinin açılışında koyun kesilmesi gibi bugün ve bugünden sonra da bu şiddet son bulmayacak maalesef. Küfrümüzün konusu bile kadının bedeni üzerinden olacak. Hep bir adım geride durması bekleyecek. Bu 8 Martta bu fotoğrafa bakıp unuttuklarımızla bir yüzleşelim. Arkalarından “ ee adamın evinde ne işi varmış, ee ama o da etek giymiş, gece dışarda ne yapıyormuş, alkol almış” gibi cümleleri sarf etmeden, İNSANCA! Yarın sıradaki biz olabiliriz.