1939 yılında 7,2 şiddetinde ki Erzincan depreminden bir süre sonra, dönemin Erzincan Savcısı İzzet Akçal , mahkumları bir araya toplar:

"Sizi şimdi kurtarma çalışmalarında görev almak üzere serbest bırakacağım. Aranızda civar köylerden olanlar varsa da bir günlüğüne köylerine gidip, ailelerini arayabilirler. Ancak bir koşulum var; Hiçbiriniz, kaçmayacaksınız. Canla başla çalışacaksınız. İşiniz bitince cezaevine döneceksiniz." der.

Mahkumlar, büyük fedakarlık göstererek, günlerce depremzedeler için çalışır ve sonra cezaevine geri dönerler.

Bir tek mahkum bile firar etmez.
Kurtarma ve yardım çalışmalarına katılan bu mahkumlar 1940 yılında çıkarılan özel bir kanunla affedilir.