Romanya Devlet Başkanı Nikolay Çavuşesku, nüfusu ve beraberinde iş gücünü artırmak amacıyla 1966’da doğum kontrolünü ve kürtajı yasakladı. Devletin “adet polisleri” olarak bilinen jinekologları, doğurganlık ya­şına ulaşmış kadınları muayene ederek, yeterli sayı­da çocuk doğurmalarını güvence altına almaktaydı. Çocuk sayısı beşten az olan aileler ise, özel bir vergi ödemekle yükümlüydüler. Doğum oranları böylece birden fırladı. Ancak akla gelmeyen bir sorun ile karşı karşıya kalınmıştı.

Çocuklarının bakım masraflarını karşılaya­mayacak kadar yoksul olan birçok aile, onları devletçe yönetilen yetimhanelere bırakmak zorunda kalıyordu. Buna karşılık devlet de hızla artan ihtiyacı karşılayabil­mek için giderek daha fazla yetimhane açar oldu. Ça­vuşesku yönetiminin devrildiği I989’da, yetimhanelere terk edilmiş çocukların sayısı 170.000’i bulmuştu. Yetimhanelerde de işler insanlık dışı bir biçimde yürütülüyordu.

Küçük çocuklar, herhangi bir duyusal uyarana maruz kalmaksızın parmaklıklı bebek yataklarında tutuluyordu. Her on beş çocuğa. tek bir bakıcı düşüyordu; bu bakıcılar da, çocukları ağladıklarında bile kucaklarına almamak, yakınlık ve şefkat göstermemek konusunda kesin talimat al­mışlardı. Yakınlık göstermek, çocukları daha da faz­lasını istemeye yönlendirecekti. Böylesi bir ihtiyacın karşılanmasıysa, sınırlı sayıdaki görevliyle mümkün değildi. Bu koşullar altında, işler sıkı bir disiplinle yürütülmekteydi.

Çocuklar, tuvalet ihtiyaçlarını yan yana dizilmiş lazımlıklarda hep birlikte gideriyor, saç­ları cinsiyet gözetilmeksizin aynı biçimde kesiliyor, hepsine tek tip giysiler giydiriliyordu. Beslenmeleri de yine sıkı bir programa bağlıydı. Sonuçta her şey meka­nik hale getirilmişti.