Sevgili babalar, başarısız bir babanın acı deneyimini anlatacağım. Bu adam benim oğlum, olgun, sevecen, sorumluluk sahibi, makûl, mantıklı. Daha 15'inde 3 yaşından beri yüzdüğü havuzda boğuldu. Odasında fişe takılı elektrikli alet bırakmaz, yanık yiyecekleri yemez, arabada arka koltukta kemerini takar, mevsiminin dışında sebze meyve yemez bir çocuktu. Dersleri, sosyal çevresi çok iyi biz mutlu ve sorunsuz yaşarken birden nefessiz dipten ne kadar gidebiliriz diye yarışası tutmuş. Yarıştığı arkadaşı bakkala gitmiş geldiğinde seslenmiş cevap alamayınca evine dönmüş oysa Yılmaz dipte bilinç kapalı kalmış. Artık ağzından kan gelince diğer yüzenler fark etmişler. Ben yanına gittiğimde korkunç gerçekle karşılaştım. Her şey çok güzelken birden dünyam yıkıldı. Sen nefes tutmanın beyni oksijensiz bırakacağını niye öğretmezsin. Resutasyan yaptım ne yaptığımı bilmeden, komşu doktor babalar yetişti, sağ olsunlar hiç birinize bu acıyı Rabbim yaşatmasın, 25 dakika sonra ambulans geldi müdahaleler, elektro şok kalbi çalıştırdı 8 saat ancak dayanabildi suda çok kaldığından yaşamasına yetmedi. Organlarını bağışlamamı istemişti o da doku hasarları yüzünden mümkün olmadı. Çok istediği Beşiktaş'ta Kabataş'ı kazandığını göremeden aramızdan ayrıldı. Yol arkadaşımdı, co pilotum, imla hatalarımı kontrol edenim, ingilizce çevirmenim, kemancın,piyanistim, senaristim, yoldaşım benim evrilmiş versiyonum, muhtemelen gelecekte meslektaşımız olacaktı. Çünkü annesinin her dediğini yapardı.